Leestijd 4 - 5 min
Over de knie op Het Molenduin Driehuis

“Voorzichtig! Ik heb gevoelig botten!” De jongen is tegen de grond gewerkt en spartelt wat na. Dat Het Molenduin geen plek is voor watjes wisten we al langer, maar het gaat er de laatste weken wel bijzonder heftig aan toe in Driehuis. Ninjakicks met kungfu kreten, voorbij rollende tieners met gekwelde gezichten en een verzameling van reeds verslagen gangstas in de rechterhoek. Ja, ‘entertrainster’ Jeri Pannevis van Schooljudo weet hoe ze jongeren aan moet pakken.

De leerlingen van Het Molenduin Driehuis hebben voor de derde week op rij judoles van Jeri. Bij binnenkomst in de gymzaal trekken de jongens eerst de judopakken aan die de judodocente heeft meegenomen. Hier en daar wordt een volledig onderdeel van het pak vergeten en betreedt een enthousiaste spijkerbroek of trui de mat. Twee van de jonge jongens die voortijdig aan het stoeien zijn rollen van de mat en belanden naast de zwarte band van Jeri die op de grond ligt. Ze kijken ernaar met serieuze gezichten. “Gast, ik ga echt geen ruzie met haar maken.”

Dat geen ruzie maken is waarschijnlijk een goed idee, want Jeri doet al haar hele leven aan judo en zou later nog menig maal demonstreren dat zij deze jongens ogenschijnlijk moeiteloos vloert. Jeri geeft al vijf jaar judolessen op diverse scholen in de regio. “Ik kom hierdoor met veel verschillende doelgroepen in aanraking en die afwisseling vind ik ontzettend leuk.” Wat haar het meest opvalt binnen deze doelgroep? “Ik merk dat dit project en de waarden die daarin aan bod komen in de looptijd van vier weken gaan leven onder de leerlingen. Deze stapjes die gezet worden zijn weliswaar klein, maar ze wórden gezet.” Op de achtergrond klinken forse pijnkreten. Jeri lacht: “… en er zijn wel écht veel pijntjes bij deze leerlingen. Ze zijn fysiek weinig gewend, dus in hun beleving doet alles zeer. Voor de duidelijkheid: dat is natuurlijk helemaal niet zo!”

Schooljudo is opgericht door olympisch judoka Ruben Houkes vanuit zijn geloof in de pedagogische en vormende waarde van de sport. Het programma van vier weken helpt docenten bij het creëren van een veilige, fijne sfeer en pedagogisch klimaat – dé basis om iedere groep en ieder kind in zijn of haar kracht te zetten. Schooljudo doet dit door de eeuwenoude filosofie van judo, ontstaan als onderwijsmethodiek, de gymzaal en het klaslokaal in te brengen. Hierbij staan zeven waarden centraal: vertrouwen, samenwerken, respect, beheersing, weerbaarheid, discipline en plezier.

"Onze leerlingen maken kennis met iets nieuws, groeien door deze ervaring en beleven hier ook echt plezier aan. Dit maakt me echt trots."

Het Molenduin Driehuis neemt voor het tweede jaar deel aan het judoprogramma. Locatiecoördinator Hayat El Yafati: “Vorig jaar zat een groot deel van de leerlingen nog aan de kant, maar ik merk dat leerlingen nu ontdooien en zich durven te verheugen op de judolessen. Dit is waar het voor mij in de basis om gaat: onze leerlingen maken kennis met iets nieuws, groeien door deze ervaring en beleven hier ook echt plezier aan. Het maakt me echt trots om dit zo te zien.”

Tijdens de judoles in Driehuis doen de jongeren diverse oefeningen. Het begint vrij rustig met elkaar voortslepen over de grote mat, maar het wordt al pittiger als de jongens elkaar naar de overkant van de mat helpen waarbij één van de jongens de mat niet mag raken. Zuchtend en kreunend wanen jongens zich met hun klasgenoot op de rug (… althans – dat moet het idee zijn geweest) een weg naar de overkant. De actie neemt verder toe bij de volgende oefening en Jeri doet dit voor met een leerling. Ze staan tegenover elkaar met de voeten bij elkaar in het midden. Ze pakken elkaars armen vast en gaan steeds iets verder naar achteren hangen. “Ben je er klaar voor? Borst naar de kin en 3 – 2 – 1…” Jeri en de jongen laten elkaar los en rollen met een koprol naar achteren. De minuten daarop rolt een groep toffe jongens giechelend door de gymzaal. Een andere groep toffe jongens ligt verslagen te puffen op de mat.

Jeri is echter niet onder de indruk van het leed en schroeft het niveau nog een tandje bij. Bij de volgende oefening begint een leerling op handen en knieën en bij die daarna begint in de leerling staand. In beide gevallen demonstreert Jeri hoe je je handen plaatst en je lichaam inzet om deze persoon in één beweging tegen de grond te krijgen. No problemo. Eén voor één druipen de jongens af. “Au! Au man!” “Kom op hoor,” zegt Jeri lachend, “ik zoek een sterke jongen!” Toch is de kracht van de leerlingen het probleem niet. “Het zit hem eigenlijk in de beheersing in het fysieke contact”, geeft Jeri later aan. “Dat is wat we de leerlingen willen laten ervaren: het gaat over rust, controle en vertrouwen in wat je doet.”

De jongens zitten op hun knieën op de rand van de mat. Ze maken een buiging en daarmee is de judoles voor deze week afgesloten. De leerlingen geven Jeri een high five en trekken hun pak uit. Op naar de volgende les. Een jongen holt zijn klasgenoot achterna de gang op: “Hey – dankjewel nog voor mijn gebroken been hè!” Ondertussen komt de volgende groep de gymzaal al binnen. “Ja echt niet dat ik mijn sokken uit ga doen, ik hoef geen wratten hoor!” Jeri schudt lachend haar hoofd en maakt haar borst nat voor de volgende uitdaging…

auteur
relevante categorieën algemeen, hoofd, hart en handen